Iedereen kent wel iemand die alles van voetbal weet, naar alle matchen gaat kijken, alles van alle spelers weet. Iemand die het voetbal door en door kent. Iemand wiens leven helemaal in het teken staat van voetbal. Mensen die tegen de kleur paars zijn, omdat ze niet bij ‘hun voetbalploeg’ hoort. Een echte voetbalfan dus. Voel jij je aangesproken, dan weet ik niet of je wel verder moet lezen, want ikzelf ben zo niet. Ik kan dus ook niet verzekeren dat alles wat hier verteld wordt ook effectief klopt.
Zoals ik al zei ken ik niets van voetbal. Ik ben al blij dat ik weet dat het met 2 ploegen van 11 spelers en een bal gespeeld wordt. Maar het gaat nu even niet over mij. Ik zou het graag over de voetbalfans hebben. Het voetbalspel an sich laat ik even links liggen.
In juni is het weer zover, het Europees Kampioenschap in Frankrijk. De voetbalgekte kan terug beginnen. Op dat moment gebeurt er iets heel raars in België. Op het moment van het EK verandert België in een leuke plek. Een plek waar iedereen blij en fier is op zijn nationaliteit. We staan allemaal als 1 blok achter onze Rode Duivels. We juichen als de Belgen scoren en we vloeken als de Belgen verliezen. We spreken af met vrienden om massaal samen naar het voetbal te kijken op groot scherm en we maken plezier. We houden van onze medemens en we kennen, voor dat ene moment, geen haat. Heel het land kleurt zwart, geel en rood. Van zodra het EK afgelopen is, of van zodra België uit het kampioenschap ligt, draait de sfeer om en gaan we terug naar de realiteit. Ieder terug voor zich en het eenheidsgevoel valt langzaam aan weg.
Ik ben dan wel geen voetbalfan en ik ken heel weinig van voetbal, maar mij vind je toch voor het televisiescherm tijdens het EK. Toch ga ik mee in het eenheidsgevoel. Al was het maar voor de knappe voetballers.